Özellikle kız çocuklarının ailelerine çok bağlı oldukları söylenir, hatta erkeklerde böyle bir bağlılık duygusu olmadığı gibi evlenir evlenmez de hanım köylü olmakla suçlanırlar.
Aileye bağlı olmak, onlara karşı beslenilen saygı, sevgi vesaire aileye karşı takınılması gereken tüm ahlaki değerleri barındırmak takdir edilesi bir durum olduğu gibi dinimizin de gerekliliklerindendir.
Buraya kadar her şey olması gerektiği gibi değil mi?
Şimdi bu durumun bir üst kademesi var ki; bence iş bu raddeye gelince terapi almak kaçınılmaz bir son gibi duruyor.
Bir üst kademesi derken aileye bağlı değil, "bağımlı" olmaktan bahsediyorum. Durumu biraz daha açmak adına; arkadaşları ile buluşmak için dışarı çıkan bir kızın evde annesi yalnız kaldığı için suçluluk duyması örneğini verebilirim. Hâlbuki anne de başlı başına bir birey olup istediği zaman evden çıkıp arkadaşları ile bulaşabilir ya da istediği bir arkadaşına gidebilir durumda iken ona bağımlılıkta gelinen son noktada onun yalnız kaldığı her andan kendinizi sorumlu tutarız.
Doğru bildiniz tabii ki o kızlardan biri de benim ve az da olsa benim gibi olan arkadaşlarım olduğu için genelleme yapabiliyorum. Hatta benim terapi ihtiyacım öyle üst düzeyde ki size şununla ispat edebilirim, odamda ders çalışırken o yalnız başına içeride televizyon izliyorsa bundan bile rahatsız oluyorum, Yanına gitme ihtiyacı hissediyorum.
Örnekleri çoğaltabilirim ama bence meramım anlaşıldı, uzatmaya hacet yok.
Bu bağımlılığı yaratanın da benim annem tipindeki anneler olduğunu düşünüyorum. Çünkü ben sabah erken çıksam ve öğlene geleceğimi söylesem bilirim ki, geç kalkmış, kahvaltısını ertelemiş ve beni bekliyordur. Ve bunu bildiğimden öğlen işim bittiğinde aman sağ kulağımı sağa sarkıtayım, oyalanayım, Ali’ye uğrayım, Veli’ye uğrayım gibi atraksiyonlar içine girmeden doğruca eve gelirim. İkindi geleceksem ikindi çayı hazırlar bekler. Vs. vs. Bu durum insan üzerinde bilinçli ya da bilinçsiz olarak bir baskı yaratıyor. Annemin, ya da annem gibilerin bunu bilinçli yapmadıklarını biliyorum ama yaptıklarının sonucu böyle oluyor.
Annemle çok iyi geçinmemizin de bu "bağlılık"da büyük payı olduğu kesin.
Bütün bunlar hoş şeyler, ailene bağlı/bağımlı olmanın nesi kötü olabilir ki diye düşünenleriniz varsa, bu durum, ayrı yerlerde olup telefonu açmadıklarında acaba başlarına bir şey mi geldi gibi paranoyalardan başlayarak, odadan biri çıksa nereye gidiyorsun diye sormaya kadar varıyor ki evet, babasının ardından baba işe ditti diye ağlayan çocukların bir başka versiyonuyum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder